De komst van de herfst is onvermijdelijk. Het najaar maakt vergankelijkheid zichtbaar en invoelbaar. De chaos van de bladeren op de pasgelegde stenen vormen het decor voor een angst voor verval. Een besmettelijke emotie. Als een onkruid tiert het welig tussen de kieren van ons dagelijks bestaan. Een knagend gevoel dat we het in de toekomst wellicht nooit meer zo goed gaan hebben als nu. Het besef dat we wellicht al over de piek heen zijn en de grip aan het verliezen zijn.
